چگونگی انواع قرارداد

انواع قرارداد 

نوع قراردادی که در یک توافقنامه استفاده می شود می تواند به ساختار سند، جزییات غرامت، الزامات قانونی لازم الاجرا بودن یا خطرات مرتبط اشاره داشته باشد. قراردادهای فهرست شده در زیر همگی قابل مقایسه با یکدیگر نیستند و نمی توان همه آنها را به جای یکدیگر مورد استفاده قرار داد.

1- قرارداد دو طرفه

قرارداد دو طرفه قراردادی است که در آن هر دو طرف برای انجام عمل معینی به یکدیگر قول می دهند. قول یکی از طرفین در قبال وعده طرف دیگر عمل می کند و بالعکس.

در قراردادهای دوجانبه، هر دو طرف نقش متعهد را بر عهده می گیرند، به این معنی که هر دو وظایف قراردادی برای انجام دارند و هر دو انتظار موردی ارزشمند را نیز دارند.

قراردادهای دوجانبه بیشتر در معاملات فروش مورد استفاده قرار می گیرند، جایی که یکی از طرفین قول ارائه راه حل را می دهد و طرف دیگر قول می دهد هزینه آن را بپردازد. در اینجا یک رابطه متقابل وجود دارد؛ زیرا تعهد پرداخت برای یک راه حل با تعهد به ارائه راه حل مرتبط است. اگر خریدار پرداخت نکند یا فروشنده تحویل ندهد، نقض قرارداد رخ داده است.

عنصر کلیدی قراردادهای دوجانبه در مبادله چیزی با ارزش دیگری است که به عنوان مابه التفاوت شناخته می شود. اگر فقط یکی از طرفین چیزی با ارزش ارائه دهد، این روند به عنوان یک قرارداد یک طرفه شناخته می شود.

2- قرارداد یک طرفه

قرارداد یک طرفه قراردادهایی هستند که در آن یک طرف متعهد می شود که پس از انجام یک عمل مشخص به دیگری پرداخت کند. این نوع قراردادها اغلب زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که پیشنهاد دهنده یک درخواست باز دارد که کسی می تواند به آن پاسخ دهد، عمل را انجام دهد، سپس پرداخت را دریافت کند.

قراردادهای یک جانبه از نظر قانونی الزام آور هستند، اما مسائل حقوقی معمولاً تا زمانی که پیشنهاد شونده ادعا کند واجد شرایط دریافت پولی هستند و به اقدامات خاصی که انجام داده اند واجد شرایط هستند و پیشنهاد دهنده از پرداخت مبلغ پیشنهادی پول خودداری کند، مطرح نمی شود. بسته به میزان روشن بودن شرایط قرارداد و اینکه آیا پیشنهاد شونده می تواند بر اساس حقایق موجود در توافق نامه واجد شرایط بودن برای پرداخت را ثابت کند، دادگاه ها تصمیم خواهند گرفت که آیا قرارداد نقض شده است یا خیر.

نمونه هایی از موقعیت هایی که از قراردادهای یک طرفه استفاده می شود شامل درخواست های باز است که در آن هر کسی می تواند به یک درخواست پاسخ دهد. در مورد بیمه نامه ها، در این قراردادها، بیمه‌گر متعهد می‌شود که در صورت وقوع اتفاقی که در مدت قرارداد گنجانده شده بود، آن را پرداخت کند. بنابراین شرکت بیمه در صورتی که مشتری برای موقعیتی که با آن مواجه شده تحت پوشش قرار گیرد، پولی را پرداخت می کند.

3- قرارداد ضمنی

قرارداد ضمنی توافقی است که بر اساس اقدامات طرفین درگیر وجود دارد. قراردادهای ضمنی نوشته نمی شوند و حتی ممکن است به زبان نیایند. این توافق به سادگی زمانی حاصل می شود که طرفین اقدام تعیین شده ای را انجام دهند که قراردادها را آغاز می کند.

نمونه ای از قرارداد ضمنی، ضمانت یک محصول است. هنگامی که یک محصول را خریداری می کنید، ضمانت نامه ای اعمال می شود که باید مطابق انتظار و ارائه کار کند. این قرارداد به این دلیل تلویحا می شود که زمانی اجرایی شد که شخصی اقدام خاصی (خرید یک محصول) انجام داد و ممکن بود در جایی نوشته نشده باشد.

4- قرارداد حقوقی

 قرارداد حقوقی  به صورت شفاهی یا کتبی منعقد می شود و صحت آن مستلزم رسیدگی است. همچنین ملاحظه مبادله یک چیز با چیز دیگر است و می تواند هر چیزی با ارزش مانند زمان، پول یا یک کالا باشد.

قراردادهای حقوقی برعکس قراردادهای تحت مهر هستند که نیازی به رسیدگی ندارند و مهر امضاکننده در آن گنجانده شده است، یعنی باید کتبی باشد. این قراردادها پس از امضا، مهر و موم و تحویل رسما اجرا می شوند.

در حالی که قراردادهای حقوقی نیاز به بررسی دارند؛ اما لازم نیست که قراردادهای صریح باشند تا از نظر قانونی لازم الاجرا باشند. 

5- قرارداد التزام

قراردادهای غیرقانونی توافقاتی را توضیح می دهند که در آن طرفین مجبور نیستند، اقدام تعیین شده خود را تا زمانی که یک رویداد محرک رخ دهد، انجام دهند. اساساً در عقود التزام بیان می شود که اگر اتفاقی بیفتد، عمل انجام می شود.

باز هم این نوع قرارداد معمولا در بیمه نامه ها استفاده می شود. برای مثال، تا زمانی که اتفاقی رخ ندهد، ارائه‌دهنده شما مجبور نیست به شما پول بدهد، مانند آتش‌سوزی که به اموال شما آسیب وارد می‌کند.

رویدادهایی که مستلزم اقدامی هستند که در یک قرارداد التزام توضیح داده شده است، رویدادهایی هستند که توسط هیچ یک از طرفین قابل کنترل نیستند. ارزیابی ریسک بخش مهمی از ایجاد قراردادهای احتمالی است، بنابراین هر دو طرف از احتمال وقوع آن رویداد مطلع هستند.

فسخ قرارداد

به طور کلی هنگامی که قراردادی می بندید یا پیشنهادی را می پذیرید، نمی توانید آن را بدون موافقت طرف مقابل تغییر دهید یا لغو کنید. اگر انجام دهید، به آن فسخ قرارداد می گویند. شما فقط می توانید یک قرارداد یا توافق را فسخ کنید، در صورتی که یک بند فسخ با حق فسخ در قرارداد با شرایط خاص وجود داشته باشد.

یک بند تغییر وجود دارد؛ اما گاهی اوقات فقط تامین کننده حق دارد قرارداد را تغییر دهد.

برای آگاهی بیشتر مطالعه مقاله سوء استفاده از سفید امضا پیشنهاد می شود.